Melkweg pitsstop

Haidiho!

We zijn weer veilig thuis! Gisteravond laat hebben we bepakt en bezakt de laatste kilometers afgelegd van het station naar huis op twee lege fietsbanden. De laatste weken van onze vakantie waren even bijzonder als die weken ervoor.

De dag dat we ons laatste berichtje hebben geschreven was bizar koud. We hebben diezelfde dag nog handschoenen en een muts moeten kopen om onszelf tegen de kou te beschermen. Heel optimistisch voor de aankomende dagen, hebben we een nieuwe tent gekocht. Zo'n echte chinese met twee stokken en een zijden glibber doek. 'Waterdichter' als deze zullen we hier niet kunnen vinden. We hebben zelfs het vermoeden dat onze nieuwe tent de eerste tent ooit is.! ;) Trots zijn we. (of waren we , want vanwege het zware gewicht hebben we hem achtergelaten bij een mongools gezin die er erg blij mij was)
Maargoed onze primietieve tent is natuurlijk nog niet geheel voorzien van de nodige scheerlijnen en haringen. Met pijn en moeite, met muts en wanten zijn we een hele dag druk geweest om dit probleem te verhelpen. Bij het vuur hebben we s'avonds met onze messen wat haringen ontworpen uit blokken brandhout.

Toen de Noorderwind het voor gezien hield, gingen wij op pad. Met een gasfornuis, sanitaire voorzieningen, een volle provisiekast en een glibbertent in onze rugtasjes gepropt gingen we wandelen rondom het meer. De eerste dag zagen we de eerste glimmers van het meer. Echt ZOOOO MOOI EN SCHOON en KOUD! Het was bijzonder helder en we waren blij dat we dit water zonder al teveel gekook en gefilter konden drinken. Opeens sloegen we in al ons enthousiasme doodsangsten uit op een uren durende klauterpartij over een innieminnie metershoog pad langs stijle bergen. Nog smaller als mijn voet lang is. Van boom naar boom en soms kruipend en hijsend verplaatsten we ons richting het noorden. Na een tijdje werd dit pad (wat achteraf helemaal geen pad bleek te zijn) zo achterlijk smal en gevaaarlijk, dat we besloten om na twee uren heen kruipen, weer voetje voor voetje terug moesten. Zelf had ik het na twee uur echt gehad, ik durfde niet meer verder. Mijn hartslag sloeg op hol van de adrenaline, of misschien was ie er ook wel even mee gestopt. We hadden die ochtend al de nodige kilometers gelopen en de zware tas op onze rug hielp niet echt mee om ons evenwicht te bewaren. Gelukkig konden we de goede moed en humor weer terug vinden en zijn we hand in hand, achter elkaar, stapje voor stapje weer teruggewaggeld! PFfffffffffffff wat waren wij blij toen we weer een open grasveldje onder onze voeten hadden en beseften maar al te goed dat we erg naïef waren geweest en de volgende keer de route beter moeten bekijken. ;)

De volgende dag zijn we dankzij de hulp van wat lokale mensen weer op het goede pad terecht gekomen en werden we achtervolgd (begeleid misschien wel) door een witte en een zwarte hond die s'nachts onze blauwe glibbertent goed bewaakten voor bruine beren en boze wolven. ONze tocht vervolgde langs het meer en na ontmoetingen met wat yaks en kinderen maakten we weer rechtsomkeer. De honden waren inmiddels alweer vertrokken, we konden ze immers niet voldoende voeding geven, omdat we het zelf nodig zouden hebben.
ONze laatste avond rondom het meer kwamen we nog wat 'bessen-en-groene-planten-plukkers' tegen die even bij onze hippe tent en warme vuurtje kwamen zitten en kletsen. Die nacht was het overigens ZOOOO Koud, de wind liet weer van zich voelen en de temperatuur was er echt eentje van onder 0! De hele nacht konden we de wilde golven van het meer tegen het land horen slaan! Het leek wel de beringzee! (da's dan wel een beetje overdreven natuurlijk ;)
Zo koud als het was zo prachtig mooi en aangenaam warm werden we de volgende morgen gewekt. Buiten stonden al wat koeien en yaks rondom onze glibberkeet te grazen tussen de tientallen soorten grassen en wilde bloemetjes! Prachtig......Een hele alpenwijde tussen de bergen als tuin! Die momenten hebben we regelmatig, we staan soms echt te kijken van het landschap dat zo overdonderend groots en mooi is. Het maakt je rustig en tevreden.
Met moeite zijn we hier vertrokken, opweg naar een douche (onze derde). WE stonken namelijk weer behoorlijk.
Soms lijkt het mee te vallen. We vallen in slaap in een soort wolk van rook van het verbrande hout. Halverwege de nacht veranderd onze odeur. Als de rooklucht verdwijnt en de temperatuuur weer boven 0 komt, ruiken we pas echt hoe erg we stinken! Hhhaha Gatver! Prijs jezelf gelukkig dat je niet tussen ons in hoeft te liggen. Hahah.

Vanuit Kathgal konden we 4 uuur lang mee liften met wat toeristen die een wagen en chauffeur hadden ingehuurd naar Möron. Het ging voorspoedig, maar toch moesten we nog eventje stukje duwen en lopen. In möron hebben we uiteindelijk een geel busje gevonden die ons, samen met 28 anderen in een 18 uur durende 'trip from hell', naar Edernet heeft gebracht. We hebben deze rit achteruit rijdend moeten overleven! Een lekke band hier, een lekke band daar, een paar reparaties en een flinke wandeling een paar stijle bergen over, brachten ons verder.
1 van die reparaties werd ergens in een dorpje uitgevoerd bij een nachtelijke garage. (een hok met een lamp, een boormachine en duizend taartjes aan autobanden.) Tijdens deze stop konden we de melkweg ontzettend goed zien, wat dan wel weer even een cadeautje was!.

Nadat we in Edernet even snel naar een winkeltje waren geweest om wat eten te kopen en onze ledematen weer in zijn gareel hadden, hebben we onszelf getrakteerd op nog een 2 uur durende rit naar een bijna 300 jaar oude monastry; Amarbaysgalant Khidd, Hier wilden we naar een zogenaamd festival waar veel Mongolen jaarlijks naar toe komen om te bidden en te drinken! (??? de combinatie)
WE werden gedropt in een bloedheet middel of nowhere, maar wel in een prachtige nowhere. Hhahah het festival bleek overigens het weekend er voor te zijn geweest, maar er waren her en der nog wel wat tentjes te bespeuren. Bovendien was het hier zonder mensen ook erg mooi! Onze vrolijke glibber pipo tent hebben we ook maar ergens neergezet. Haahh ja hij lijkt blauw van buiten, maar aan de achterkant is de tent oranje. Van binnen grijs met gele vlakken en de voorkant is Groen! :)

Na een zeer smakelijke en voedzame maaltijd die ze ergens voor ons hadden gekookt werden we met onze volle buik door de camperende buurman en zijn twee kleine dochters naar zijn tent en bijbehorende familie gelokt. (opa en oma, een paar zussen, broers en aangetrouwde familieleden, wat kinderen.....en schapen)

OHNEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEEE we dachten ons laatse kopje YAKboterthee nou wel gedronken te hebben, maar nee........helaas ons kommetje werd weer rijkelijk volgegoten met het smerige goedje! (en ook nog koud,,,,,,,,,,,,,dan is het echt niet te doen) Okay dan maar, lachen en slikken.
De bodem was nog niet in zicht en toch diende zich het volgende goedje alweer aan. Sander kreeg een kom wodka aangereikt en ikzelf een volle beker baily's! JAK!....goed, drinken maar, want we waren toch al helemaal kapot na onze twee dagen reizen zonder slapen. Als je hier niet drinkt ben je onbeleefd en als je geen wodka drinkt, dan ben je een onbeleefd mietje! (wij zagen vooral een bijdrage aan een zeer goede diepe nachtrust)
Nadat de de laaste koppen alcohol werden geschonken, werd er overgeschakeld op het eten.!!! Na nog even een uitlegsessie over het vegetarisch zijn, werd sander een ferme schaal gekookte schapeningewanden aangreikt! Mmammmm lekker, na zo'n grote maaltijd. Sander moest goed eten, want ze hadden nog twee schapen meegenomen en aan de boom geknoopt!
Na nog wat broodjes, snoepjes, volleyballen met de kinderen en fotosessies met de familie was het toetjes tijd. Een droge naar gistsmakende witte boterham, met een flink stuk schapenhuid met 2 centimeter spek (volgens sander vergelijkbaar met een fietsband) en een enorme grote droge augurk volgde als desert! (voor mij dan zonder stuk vet!)
Ik werd zelf ook nog even door de vrouwen in traditionele kleding gestopt en gefotografeerd. Het is een soort enorme jas. Sander en ik noemen het een 'plasjas', omdat de vrouwen deze jas naast de nodige warmte ook gebruiken om hun blote bruine billen voor ongewenste koekeloerders te beschermen tijdens het poepen en piesen. Achja.....blijven lachen maar en verstand op nuL!....

Deze familie hebben we de volgende dag blijgemaakt met onze blije glibber tent. Ze werden er wel vrolijk van. ( we vermoeden dat opa en oma van 85 jaar of de schapen er in zullen bivakkeren) Tot onze verbazing zijn onze pannen en gas wel gejat deze nacht...mmmmm gelukkig op het einde van de reis, we kunnen het nu missen.

Sanna en Chimbad (twee zwagers) hebben ons de volgende dag naar het eerst volgende dorp gebracht (2 uur verderop) Wat we super aardig vonden natuurlijk. Mongolen lijken op het eerste gezicht erg Russisch en erg hard en stug, maar als je eenmaal bij de familie binnen bent, hebt gelachen en gedronken, dan hebben mongolen alles voor je over. Je wordt dan als het ware een soort van zorgenkindje en zullen ze je nooit zonder duidelijkheid van wat er komen gaat ergens achterlaten. Dat contrast tusssen hardheid en zorgzaamheid is erg groot, maar bewonderingswaardig.
Vanuit het 2 uur verdere dorpje konden we met een auto naar Darkhan waar we al snel in een ECHTE grote bus zaten met mooie gordijntjes. Het allermooiste was nog dat we echt een eigen stoel hadden in deze bus. Dus met een glimlach van oor tot oor en een grote (HELE GROTE) zak snoep op schoot die de familie ons had meegegeven reden we de laatste uren van ons rondje door Mongolië, terug naar het oerlelijke Ulaanbaatar!

We besloten hier ergens een telefoon op te scharrelen en het nummer van een van de zonen van de familie te bellen waarvan we het nummer hadden gekregen. (belofte maakt schuld) We werden door zoon OGi (jaar of twintig en twee (misschien drie) baardharen op zijn kin) opgehaald en gingen met zijn zus ergens wat eten. Als snel werd ons duidelijkd at dit een rijke famillie was. Dochterlief had een enorme grote luxe bak (waar na het eten een enorme grote luxe deuk in zat) en ze hadden nogal wat electronische wonderen in hun broekzak. Het was wel heel erg gezellig en fijn om in redelijk engels veel te weten te komen over de mongoolse cultuur.
Na een nacht in een fout russische hotel hebben we onze laatste dag de fenomenale zwarte markt in de stinkende achterbuurten van Mongolie bezocht! hahaha al was het er allemaal niet zo indrukwekkend. ALlemaal chinese keukentroep en kleding met een kwaliteit die waarschijnlijk nog minder is als ons gerecyclede toiletpapier. Wel zijn we nu te trotse eigenaars van Latex afwashandschoenen tot over onze ellebogen en een enorme gave rode chinese thermoskan! :) Hhaha!
We zijn wel met lege zakken en zonder belangrijke eigendommen naar de markt gegaan omdat we veel verhalen over zakkenrollers en zelfs gangs die je tas gewoon van je afrukken hadden gehoord. ! 1 keer heb ik iemand die zijn hand ineens iets te dicht bij onze broekzakken had een keiharde mep gegeven.... toeval dat ik het zag denk ik! achja.........ze konden toch niets stellen op een paar snoeppapiertjes van de dag ervoor na dan!

Sávonds hebben we weer met Ogi gegeten, Indiaas! Wauw wat een maaltijd was dat! SUPER LEKKER en een enorme kwaliteit!..> Ogi was ook onder de indruk en zei dat hij dit wel vaker wilde gaan eten! Het was erg gezellig. HIj wil overigens president van Mongolië worden en is erg intelligent, we houden dus contact met hem! ;)
Inmiddels was het ook noodweer geworden buiten!!! De straten stonden blank en zeik nat en verzopen kwamen we aan bij ons nieuwe plekje in de stad! Na een goddelijke douche , inpaksessie en een hazenslaapje van een paar uur ging om 4 uur de wekker om naar het vliegveld te gaan.

WE hebben genoten van de reis, maar denken dat een periode van 3 a 4 maanden realistischer is als je onafhankelijk door Mongolië wil reizen. De rendierherders en sjamanen in het uiterste noorden hebben we helaas niet kunnen bereiken, ook zijn we niet dichtij de kazachstanen gekomen in het westen, des te meer reden om terug te gaaN! Toch hebben we een een mooi stuk van mongolie gezien en hebben we 4 keer kunnen douchen!!!
De mensen zijn hard,evenals de wegen, logisch gezien het maffe en heftige klimaat en logisch gezien de plaatsing tussen Rusland en China. Toch zijn de mongolen fascinerende mensen en erg zorgzaam. Het is boeiend om al hun kleine dagelijkse ritueeltjes te zien de ze uitvoeren ten gunste van de goden en de elementen. Voor de vrouwen hebben we extra veel respect gekregen. Ze werken zo ongelofelijk hard, het zijn echte bikkels die kleine vrouwtjes, zeuren zullen ze nooit doen, huilen al helemaal niet.

En daar zijn we dan.........heeel veel uren en woeste onaardige russen (Moskou) verder, zitten we heerlijk thuis op de bank! WE stinken nog steeds trouwens, want de wasmachine lijkt zijn vakantie iets te verlengen! ;)

LIefs....
Sadaf