Feest des doods

Lieve allemaal!

Na een bitterkoude (lees: We hebben goede airco, dus we zullen het laten weten ook) nacht op de grond van vliegveld Abu Dhabi zijn de eerste stapjes in ons geliefde Azie weer gemaakt. De eerste kakkerlakken zijn verjaagd, de eerste dieren weer geslacht en blijken we ineens getrouwd (grapje) en ontzettend Protestant. Dus we zijn weer helemaal dik tevreden en op onze plek. Niets gaat zoals we bedenken hoe het zou moeten gaan en dat geeft rust, een zekere relaxtheid....zo van: we zien wel!

Via Jakarta zijn we met een rammelbakkie naar Makassar gevlogen...Natuurlijk kwamen we later aan dan we dachten...maar ach midden in de nacht blijft midden in de nacht. Na een goede rust en vrolijk maar vals gezang van kippen en een Imam en zijn leerling zijn we wat geuren van Makassar gaan opsnuiven. Azie zoals het is...hahah lawaaai, stinken, tetteren en toeteren...maar ook zo hartelijk en behulpzaam.
We ontmoeten 2 engelse studenten en raakten aan de praat en zo ineens zaten we bij hen achter op de scooter om een beetje de stad te verkennen en zij konden zo hun engels goed oefenen.

Het valt ons op dat het hier een enorme geloofsstrijd is. Makassar is voornamelijk Islamitisch met op iedere hoek wel een moskee...welke nu nog meer opvallen vanwege rammadam. Het blijkt dat je hier rond je tiende moet kiezen of je christen of moslim wil zijn..... Atheist is hier geen optie......we doen maar net alsof, want dat is toch wat makkelijker.

Toch hebben we ervoor gekozen de volgende dag noordelijker te gaan.....de bergen in! (jeah) We zijn na een lange busreis van 14 uur uiteindelijk in Mamasa aangekomen. We hebben werkelijk genoten van deze regio en zijn twee dagen aan de wandel gegaan om uiteindelijk bij een prachtig traditioneel bergdorpje uit te komen waar we konden logeren. Natuurlijk ging onze vuurdoop wandeling niet helemaal optmimaal en zijn we vaak verdwaald......Links? JA Rechts? JA.....zijn we in de buurt van Berlijn? JA....hahah nou je weet wel....zo gaat het hier...Misschien zijn we niet helemaal eerlijk als we zeggen dat je daar rustig en relaxt van wordt....Integendeel.....stress slaat toe als je vijf minuten voor zonsondergang nog steeds ergens met je gympies vol bagger middenin een rijstveld staat te koekeloeren om het juiste paadje te kiezen. Geluk is met ons op die momenten en als je het dan toch redt, dan is het misschien wel de adrenaline en de vertrouwen in je eigen kunnen die zorgt voor de berusting.

En natuurlijk........misschien wel het belangrijkste....de mensen hier! Moslim of Christen...iedereen doet zijn best....kindjes staan aan de weg te zwaaien....BELANDA BELANDA!!! schreeuwen ze. Soms geven ze een 'Samurai Ranger' Show. Famillies komen naar buiten om die levende melkflessen even te bekijken. Oude mensen zijn waakzaam (terecht), maar altijd beleeft genoeg om te groeten of even aan die witte huid te trekken. Hhaahh we dachten....nou dat indonesie is wel helemaal verzadigd van toeristen, integendeel......hooguit een dolenthousiaste witte priester.

Waar we nu zijn (12 uur reizen met wat kotsters achter je) is het iets andere koek. Rantepao is het toeristische hart van de regio Tana Toraja. Nou ja...het valt ons reuze mee.... Af en toe een toerbus hier of daar en hooguit een stuk of 20 onafhankelijke reizigers. MAAR JEETJE WAt is het hier raar!
Gisteren waren we ineens op een van de befaamde begrafenis ceremonies waar deze regio in de maanden juli en augustus beroemd om is geworden. We kunnen het wel uitleggen, maar als je interesse hebt is het beter om er zelf wat info over te zoeken. We snappen het zelf ook nog niet helemaal. Het komt er op neer dat er een laatste maar grote eer (van soms wel 7 dagen)l gaat naar een verzameling doden in de familie. Varkens en buffalo's, sigaretten en geld worden geschonken aan de nabestaanden. De dieren worden ritueel geslacht (staat ver van Christendom en de Islam af)... de familie eet en drinkt terwijl het intense gegil van nog levende varkens en het bloed, organen en karkassen van de inmiddels vermorzelde varkens je om de oren vliegen. Het is een heel merkwaardige en indrukwekkende belevenis waar we natuurlijk als verre buitenstaanders niet hardop over kunnen en willen oordelen.....
We hebben uiteindelijk wel met wat enigzins engelssprekende fam. leden kunnen praten en zijn we uitgenodigd voor koffie en het eten, dat we natuurlijk niet konden weigeren.

Ook al waren we later een aantal kilometers van het slachtveld af, op de brommer en hoog in de bergen....de geur van dood varken achtervolgde ons nog de hele dag.

Net als je denkt dat je de meest gekke dingen al wel hebt gezien.....dient er zich iets anders aan. Vanmorgen besloten we te mountainbiken en zo wat interessante plekken te bezoeken. Nou die Torajans doen wel gekke dingen met hun doden hoor. Zo hangen ze de doden aan rotsen in houten bakken.....die natuurlijk door rotting weer naar beneden donderen en zo een landschap van botten vormen. Hahahha we liepen vanmorgen vroeg dus tussen honderden oude botten en schedels door. Natuurlijk moeten de doden ook wat drinken...dus tussen al het lichamelijke 'afval' ligt ook het industriele afval van petflesjes cola en ijsthee! De grenzen hier tussen dood en leven liggen tegelijkertijd mijlenver uit elkaar als dicht bij elkaar.
Vandaag was (is) overigens een beetje een pech dag. Zo kregen we twee lekke banden (niet zo heel gek met die wegen hier die uiteraard weer stikken van gaten, kuilen, weggespoelde stukken en af en toe een stukje asfalt) en had de ketting er ook geen zin in! We hebben na een zware poging de fietsen kunnen inruilen voor een brommer en raakten we weer grandioos de weg kwijt.
Nu zitten we trouwens heel erg veilig in een internetcafe en is het enige risico dat de computer ontploft of dat er een verdwaalde tarantula in onze bleke benen hapt! :)

Kortom het gaat goed en we hebben het als vanouds rete naar ons zin!

VEEL LIEFS en een smok!

SANDER EN DAPHNE